dissabte, 7 de desembre del 2013
Fermesa
Etiquetes de comentaris:
2013,
Bosc de Cal Sardà,
essència,
fixament,
fosc,
foscor,
fredor,
inquietant,
Nikon D5000,
ombra,
porta,
rastre,
silenci,
solemne,
trencat
diumenge, 17 de novembre del 2013
Potser
Etiquetes de comentaris:
2013,
després,
fixament,
fredor,
granota,
Guardiola de Font-rubí,
minúscul,
Nikon D5000,
ombra,
pedres,
rugós,
trànsit,
vida
dijous, 24 d’octubre del 2013
Blondes
Etiquetes de comentaris:
2013,
aparadors,
blondes,
camisa,
Guardiola de Font-rubí,
Josep,
Nikon D5000,
paraules,
petjada,
trànsit,
vellesa,
Ventoreta,
vida
divendres, 4 d’octubre del 2013
dissabte, 21 de setembre del 2013
Comiat
Etiquetes de comentaris:
2013,
capvespre,
cel,
comiat,
dansa,
foc,
Guardiola de Font-rubí,
moviment,
Nikon D5000,
rastre,
silenci,
taronja
diumenge, 15 de setembre del 2013
dimarts, 10 de setembre del 2013
Isabel
Querida Isabel:
Lloré tu muerte días antes de que fallecieras, y cuando llegó tu hora ya no me quedaba ni una sola lágrima. Dijeron que un enorme reloj de pared ensordecía tus latidos; pero tú todavía sonreías... Me sentí profundamente engañada.
No nos vimos mucho. O mejor dicho, casi nada; lo justo para admirarte y quererte. Como nunca avisabas cuando venías, no podía preparar nada para recibirte; siempre era todo muy a última hora, de repente, por sorpresa.
Y llegabas sonriendo, buena, bonita, con la piel morena de los pueblos de costa, elegante... y carcomida, cada vez más carcomida, devorada por una especie de monstruo que nunca llegaba a saciar su hambre. Una bestia que vivía muy adentro de ti y que mesuraba meticulosamente cada bocanada de aire que respirabas, un ente tóxico y despiadado que poco a poco se apoderaba de ti.
Llegabas, me mirabas con unos ojos que amaban el entorno y yo me sentía querida, arropada, como si nada malo nos pudiera ocurrir. Una de las veces que apareciste me supo mal no haber previsto nada... ni siquiera te había hecho un dibujo. Fui corriendo a buscar mi carpeta de acuarelas y te regalé una de mis mejores pinturas: dos pájaros posados sobre una ramita y rodeados de flores rosas y amarillas. Me dijiste que te gustaba mucho, que lo guardarías, quizás también dijiste que lo colgarías en alguna pared. Te quería.
Otro día volviste y comentaste que teníamos que hacerte aluna visita, que podríamos ir a la playa y que lo pasaríamos muy bien; sin embargo, los quilómetros dejaron la propuesta bastante en el aire... y nunca fuimos. Los primeros días insistí en vano, y ahora lamento no haber seguido insistiendo durante semanas, meses, años.
Cuando crecí comprendí que la suerte nunca te había sonreído, o muy pocas veces... No te puedes imaginar lo diferentes que érais tu suerte y tú, Isabel. Parece mentira que la vida pueda dar unos golpes tan fríos en una tierra donde todo es sol... una tierra que jamás visité.
Y mírame, ¿me ves? Sentada en un tren, consciente del paso del tiempo, avanzando por un terreno estéril a causa del humo... Y por qué no, echándote un poquitín de menos. Sólo espero que no sufras y que los tuyos estén bien; que al pensar en ti, recuerden tu alegría y estos hoyuelos que se formaban en tus mejillas cuando te reías... Que el sol de la costa salga con tu elegancia todos los domingos como mínimo, que ni un solo árbol olvide tu esencia...
Y que todo el mundo sepa
que la dama más bonita de Almería
se llamaba Isabel.
Lloré tu muerte días antes de que fallecieras, y cuando llegó tu hora ya no me quedaba ni una sola lágrima. Dijeron que un enorme reloj de pared ensordecía tus latidos; pero tú todavía sonreías... Me sentí profundamente engañada.
No nos vimos mucho. O mejor dicho, casi nada; lo justo para admirarte y quererte. Como nunca avisabas cuando venías, no podía preparar nada para recibirte; siempre era todo muy a última hora, de repente, por sorpresa.
Y llegabas sonriendo, buena, bonita, con la piel morena de los pueblos de costa, elegante... y carcomida, cada vez más carcomida, devorada por una especie de monstruo que nunca llegaba a saciar su hambre. Una bestia que vivía muy adentro de ti y que mesuraba meticulosamente cada bocanada de aire que respirabas, un ente tóxico y despiadado que poco a poco se apoderaba de ti.
Llegabas, me mirabas con unos ojos que amaban el entorno y yo me sentía querida, arropada, como si nada malo nos pudiera ocurrir. Una de las veces que apareciste me supo mal no haber previsto nada... ni siquiera te había hecho un dibujo. Fui corriendo a buscar mi carpeta de acuarelas y te regalé una de mis mejores pinturas: dos pájaros posados sobre una ramita y rodeados de flores rosas y amarillas. Me dijiste que te gustaba mucho, que lo guardarías, quizás también dijiste que lo colgarías en alguna pared. Te quería.
Otro día volviste y comentaste que teníamos que hacerte aluna visita, que podríamos ir a la playa y que lo pasaríamos muy bien; sin embargo, los quilómetros dejaron la propuesta bastante en el aire... y nunca fuimos. Los primeros días insistí en vano, y ahora lamento no haber seguido insistiendo durante semanas, meses, años.
Cuando crecí comprendí que la suerte nunca te había sonreído, o muy pocas veces... No te puedes imaginar lo diferentes que érais tu suerte y tú, Isabel. Parece mentira que la vida pueda dar unos golpes tan fríos en una tierra donde todo es sol... una tierra que jamás visité.
Y mírame, ¿me ves? Sentada en un tren, consciente del paso del tiempo, avanzando por un terreno estéril a causa del humo... Y por qué no, echándote un poquitín de menos. Sólo espero que no sufras y que los tuyos estén bien; que al pensar en ti, recuerden tu alegría y estos hoyuelos que se formaban en tus mejillas cuando te reías... Que el sol de la costa salga con tu elegancia todos los domingos como mínimo, que ni un solo árbol olvide tu esencia...
Y que todo el mundo sepa
que la dama más bonita de Almería
se llamaba Isabel.
diumenge, 8 de setembre del 2013
Claustrofòbia
Etiquetes de comentaris:
2013,
bec,
Bosc de Cal Maginet,
corba,
cuir,
fosc,
foscor,
Nikon D5000,
oblit,
rapinyaire,
silenci,
vida
dilluns, 5 d’agost del 2013
Entelades
Etiquetes de comentaris:
2013,
absència,
capvespre,
íntim,
İstanbul,
Nikon D5000,
oblit,
quietud,
rastre,
Sapanca Gölü,
silenci,
Türkiye,
Turquia
dimecres, 31 de juliol del 2013
Turquia humana
dimecres, 12 de juny del 2013
Petjada
Etiquetes de comentaris:
2013,
absència,
càlid,
capvespre,
Nikon D5000,
petjada,
quietud,
rastre,
remor,
silenci,
taronja,
trànsit,
Vilafranca del Penedès
divendres, 24 de maig del 2013
Gelat desfent-se
Etiquetes de comentaris:
2013,
auto-retrat,
B/N,
càlid,
cargol,
detall,
inquietant,
íntim,
Nikon Coolpix 5200,
vida
dissabte, 18 de maig del 2013
dimecres, 27 de març del 2013
dimarts, 5 de març del 2013
Birreta
Etiquetes de comentaris:
2013,
birreta,
detall,
Edgar,
Karmina,
Nikon D5000,
skinheads,
Vilafranca del Penedès
dijous, 7 de febrer del 2013
Dansa de febrer
Etiquetes de comentaris:
2013,
càlid,
dansa,
detall,
expressivitat,
foc,
fosc,
foscor,
íntim,
moviment,
movimiento,
Nikon Coolpix 5200,
rastre,
sèrie I,
taronja,
vida
diumenge, 20 de gener del 2013
Préssec efímer
Etiquetes de comentaris:
2013,
auto-retrat,
cobrat,
detall,
Nikon D5000,
ressaca
dimecres, 9 de gener del 2013
Subscriure's a:
Missatges (Atom)